❝monolog❞

— jaki kolor ma niebo?

spotkałeś ją w listopadzie

gdy niebo przykryte było chmurami

a słońca już nawet nie było nigdzie widać

i gdy deszcz z tych chmur skapywał

na brudny popękany i szarawy chodnik

stała z tęczową parasolką

wpatrując się w widok przed sobą

nie wiedziałeś co było niesamowitego

w tym starym zniszczonym budynku

ale oceniać nie oceniałeś

bo sam tego nie chciałeś

nie pamiętasz już

co dokładnie na sobie miała

lecz pamiętałeś że

 w przeciwieństwie do ciebie

do czarności twojej

była ubrana w tysiące różnych kolorów

 których nazwać byś nawet nie potrafił

— błękitny

powiedziałeś do niej

 próbując jej nie przestraszyć

nie wiedziałeś czy mówiła do siebie

do ciebie czy do tego budynku

a może do samego nieba

którego po tych latach zauważyć nie potrafisz

lecz czułeś że musisz coś powiedzieć

zanim zaprzepaścisz szansę

kilkanaście sekund później jej już nie było

zapewne w tym autobusie co nadjechał

zniknęła

ale ty wiedziałeś że gdybyś mógł

chętnie byś sprawił

aby nigdy nie zniknęła

— jaki kolor ma słońce?

w marcu spotkałeś ją ponownie

tęczy na jej plecaku już nie widziałeś

jej włosy nie były już kolorowe

ani tym bardziej jej własne ubranie

elegancko ubrana 

ze smutnym spojrzeniem

i z brakiem życia

nie wiedziałeś czemu

już nie jest taka żywa

ani tym bardziej czemu jej w sobie

już tak wiele nie ma

— żółty

uśmiechnąłeś się do niej

chcąc dodać otuchy

szkoda że nie wiedziałeś

że tylko to pogorszysz

chwilę później nadjechał jej autobus

i znowu zniknęła

a ty widziałeś

jak zaczyna w nim płakać

lecz nic zrobić nie mogłeś

cholera, dlaczego?

— jaki kolor ma życie?

ubrana na czarno z bukietem czarnych róż

usiadła obok ciebie pod koniec wakacji

to nie była ta sama dziewczyna

którą spotkałeś w zeszłym roku

na tym starym przystanku

— życie ma kolor taki, jaki ty dla niego ustawisz

spojrzałeś się na nią

błagając w myślach by nie płakała

bo wiedziałeś

że nie wytrzymasz łez na jej twarzy

to byłoby za wiele 

to byłoby za smutne

to byłoby za bardzo niszczące

ale nie zapłakała przez następne kilkanaście minut

lecz tak jak przy waszym pierwszym spotkaniu

wpatrywała się w ten sam budynek

czy aby na pewno wpatrywała się w niego

jak człowiek w ruiny?

a może robiła to tak

jak malarz w sztukę?

— a jaki kolor masz ty?

westchnęła wpatrując się w twoją zniszczoną twarz

w te blizny na szyi i podkrążone oczy

w czarne suche i brudne włosy

sama wiedziała jaka jest odpowiedź na jej pytanie

lecz być może nie chciała tego mówić na głos

może nie chciała

cię urazić

— czarny

powiedziałeś

— a jaki mam ja?

nastała cisza

— nie masz

dzień później

znaleziono ciało

wiesz coś o tym może?