❝vincencie?❞

drogi vincencie, 

zapewne już mnie nie pamiętasz

już nie mogę ufać własnej głowie

pokazującej mi obrazy których nigdy nie namalowałem

ani temu co w mym sercu rozrysowane

drobnym zapętlonym krwistym szlaczkiem

wskazującym na ostatnie listy do mego brata

i ostatnie moje tchnienia

już nie mogę ufać własnej głowie

już nie mogę ufać sobie

będąc zatraconym we własnym szaleństwie

i tym, co nieistniejące w twoim umyśle

wszędzie otaczała mnie poezja

podążała za mną na każdym kroku

błądząc między mymi nogami i prosząc o przygarnięcie

więc zlitowałem się nad nią

i nadałem jej własne imię

a gdy już miałem przelewać ją na papier

zdałem sobie sprawę

że to nie takie proste

że już patrzenie na nią

jest znacznie łatwiejsze

i przyjemniejsze

lecz proszę cię najmocniej

przypomnij sobie nasze najwspanialsze dzieje

słyszałem głos

mówiący mi szeptem do odciętego ucha

nie umiesz malować, vincencie

i choć słyszeć go nie powinienem

przez zbyt dotkliwy ból

byłem pewny że istnieje

że to właśnie mi szepcze

że to właśnie mi mówi

to co inni bali się

wypowiedzieć w moją stronę

i że tylko on jest

ze mną szczery

pamiętasz jak malowaliśmy

zwykłą myślą niepojęte krajobrazy?

włożyłem moje serce

i skrawek mej duszy

w te wszystkie obrazy

by z własnego życia stworzyć

coś więcej niż jeden kolor

na białym płótnie

ale pojąłem iż to wszystko jest niewystarczające

że nie zachwycę ludzi tym typem dzieł

więc kiedy zacząłem stawać się szaleńcem

ponownie włożyłem serce

i duszę

w moją sztukę

i tak stworzyłem coś

co znienawidziłem całym sobą

jak pisaliśmy wspólnie

listy do naszego theo?

jesteś człowiekiem cierpiącym

któregoś razu ten głos ponownie się odezwał

nie pozwalając mi zasnąć

ani łez zatrzymać

jesteś człowiekiem smutnym

wciąż mi mówił i oczu zamknąć nie pozwalał

serce moje ściskał

siłę w ciele zabierając

jesteś człowiekiem samotnym

ostatnie powiedział 

i zniknął

a ja stałem się takim

jakim mnie opisywał

i jak widzieliśmy inaczej nasz świat

od wszystkich innych ludzi?

mówiłem do ludzi przez swoje obrazy

przekazując im swoje myśli

i błagając o ratunek

lecz nie dostałem ani pomocy

ani odpowiedzi na wszystkie pytania

i dopiero po swej własnej śmierci

ktoś zauważył moją istotę

zachwycił się moją sztuką

i nazwał mnie artystą

artystą którego świat nie zapomni

(a może już dawno zapomniał?)

ja wciąż to pamiętam

mój drogi vincencie

wierzyłem w światłość

i gdy w nią uwierzyłem

dostatecznie mocno

nie dostałem tego co inni

swymi oczami nie ujrzałem jej blasku

więc zacząłem wierzyć w ciemność

i gdy w nią uwierzyłem

nie tak mocno jak poprzednio

zrozumiałem że wystarczyła odrobina wiary

by ukarać mnie za moje grzechy

i bym swymi oczami

już nic nie ujrzał więcej

i nigdy nie zapomnę

nawet jeśli miałbym się sam w sobie zatracić

będąc młodym ceniłem miłość

to silne uczucie

otumaniające nasz umysł bardziej

niż cokolwiek innego

ale byłem zbyt słaby

by to uczucie przy sobie zatrzymać

pozwalając mu aby zapełnił mnie

zarówno wewnętrznie

jak i zewnętrzenie

zbyt słaby

by utrzymać mocno

ster w ręku

i poprowadzić siebie

w stronę gwiazd

może będziesz chciał coś więcej o mnie widzieć

niż tylko znać charakter mego pisma

mówili że gdy człowiek się zakocha

nie powinien zostawać sobie furtki do odwrotu

bo tak naprawdę gdy to zrobi

nie będzie nawet myślał o tym

by cofnąć swoje życie

a tym bardziej by przejść przez furtkę

zwaną odejściem

jednak musisz pojąć

że znam cię najdoskonalej ze wszystkich

byłaś dla mnie niczym noc

ciemnością i tajemnicą przepełniona

będącą marzeniem każdego

niespełnionego artysty

a także pragnieniem każdego

kto z miłością na świat spoglądał

swymi najciemniejszymi barwami

których było tysiące

przyciągałaś moją uwagę

i powoli

najwolniej jak tylko mogłaś

zabijałaś mnie

tak jak ja zabiłem ciebie

na moim obrazie

bo kiedyś byłem tobą

tym samym van goghiem

marzyłem o malowaniu

tak jak kobiety marzą o miłości

jak dzieci marzą o radości

jak mężczyźni marzą o pokoju

i starcy o spokojnej śmierci

więc namalowałem swoje marzenie

białą farbą pociągnąłem po płótnie

i pustkę okazałem

tak odmiennej od mego chaosu

że już przestałem pamiętać

jak wyglądała

ale przestałem

gdy zrozumiałem że nigdy nie stanę się ideałem

bóg dawno przestał do mnie mówić

wyrzekając się tego iż stworzył mnie

na swoje własne podobieństwo

stałem się jego koszmarem

nieudolnym projektem

zepsutym człowiekiem

i choć tego nie chciałem

nie chciałem się stać kimś o kim zapomni

pogodziłem się z tym

i namalowałem siebie na nocnym niebie

bym po śmierci mógł się tam schować

i już więcej nie płakać

i już więcej nie uciekać

ani tym bardziej

nie umierać

więc dałem ci to ciało

i duszę ofiarowałem

chciałem być zapamiętany

przez dzieci które spotkałem

bo to właśnie one mogły przekazać

swoją wiedzę o mnie innym

ale zdałem sobie sprawę

że nigdy nie będę tym kimś

o kim one mówić będą chciały

że nigdy nie będę

swoim bratem

byś stał się czymś więcej

niż tylko malarzem

i zrozumiałem

że to nie ja byłem obłąkanym szaleńcem

i zrozumiałem

że to nie ja krzywdziłem ten świat swym umysłem

i zrozumiałem

że to wcale nie ja umarłem

lecz moja własna

niedola

jesteś tam,

vincencie?