❝pani piękna i pani brzydka❞

spotkała się kiedyś miłość ze śmiercią, pani piękna z panią brzydką

o dziwo, nigdy wcześniej, te damy ze sobą kontaktu nie miały

i choć wszyscy z żywych pomyśleć by mogli, iż inaczej było

to obie te damy na siebie w przeszłości trafić nie potrafiły

jednak mimo tego śmierć dużo o miłości ckliwych radości słyszała

zaś miłość o śmierci zbyt wiele smutnych spojrzeń widziała

te słynne na cały świat damy spotkały się zupełnie przypadkiem

na jednej z francuskich uliczek podczas wykonywania swojej pracy

śmierć spotkała miłość, ciągnąc na sznurze za sobą już gnijącego jak ona człowieka

by poprowadzić go do płonących ogniem piekielnym bram zaświatów

a miłość śmierć spotkała, trzymając za dłoń żywego mężczyznę w niej wpatrzonego

by znaleźć mu najszczersze i najprawdziwsze uczucie wierności

i gdy tylko ta piękna pani i brzydka pani się wzajemnie dotknęły

od razu się odsunęły, jakby ich dotknięcie było największym koszmarem

śmierć znieść nie potrafiła tej słodkiej i uczuciowej miłości

a miłość tej smutnej i okropnej śmierci

i kiedy ich spojrzenia ze sobą się skrzyżowały

miłość z obrzydzeniem szybko rzekła:

― och, to ty musisz być tą brzydką śmiercią, o której wszyscy zwykli mówić źle

tą, która zamiast dawać istnienia zmuszona jest odbierać

tą, która swym smutkiem i brzydotą wszystkich wyniszcza

i tą, na której patrzeć już powoli móc przestaję

och, brzydka damo, powiedz mi, czemu ciągniesz tego biednego człowieka

nie widzisz jaki młody, ile przed nim przyszłości i miłości?

czemu go tak krzywdzisz, życie mu zabierając?

na to śmierć westchnęła

odsuwając się od miłości:

― och, a ty musisz być tą piękną miłością, których twój widok zaczyna wszystkich mdlić powoli

tą, która ludzi często do mnie doprowadza, mimo, że nie chce

tą, która morduje dusze czyste i serca pełne, nie dając im już więcej nadziei

i tą, która wierzy, że jest w stanie mnie przezwyciężyć

nie chcę na ciebie zbyt wiele swojego czasu marnować

więc powiem szybko, zwięźle i krótko

swą pracę wykonuję

miłość zdziwiona na nią spojrzała

i ze złością powiedziała:

― jak śmiesz pracą nazywać coś, co istnieć nie powinno w tak młodym wieku!

i jak śmiesz o mnie takie głupstwa orzekać, nie znając całej prawdy

to ty, a nie ja, niewinne istoty mordujesz, nadzieję im zabierając

nadzieję na lepsze życie i wspaniałą przyszłość

zabierasz mi z rąk oddane mi w pełni dzieci

nie mówiąc mi nawet dlaczego, po co i jak

i śmiesz mi jeszcze mówić takie rzeczy?

ty, która swą brzydotą wszystkich odtrącasz, martwa damo

te twoje wychudzone, kościste ciało, obwisłą skórą pokryte

bez włosów na głowie i z czarnymi oczami na świat patrzące

pokryta szarością i żółcią, z krwią istot niewinnych na dłoniach

ledwo się na nogach swych chudych trzymająca

powiedz mi, czemuż uważasz się za lepszą ode mnie?

na to śmierć rzekła:

― powiem ci jedna, moja droga miłości, a jeśli raczysz wysłuchać

wnet wszystko, co żywe i prawdziwe będziesz w stanie pojąć

to nie ja jestem tutaj brzydka, ohydna i obleśna

to nie ja tutaj daję złudne idee odnośnie uczucia wiecznego

i fikcyjnych, ckliwych historii o radości nie tworzę

to nie ja tutaj okłamuję ludzi niewinnych, by jak najbliżej ich być

bo, jak widzieć nadal mogę, to ty bez ich bliskości w stanie przeżyć nie jesteś

lecz ty, moja piękna damo, z nas brzydka jesteś

mimo iż twe ciało to czysta poezja na płótnie malowana

a moje zaś przemijanie, którego ty najbardziej się raczysz obawiać

to właśnie moje wnętrze na świecie jest najpiękniejsze

a twoje zaś kłamliwe, zrzędliwe i nad wyraz obrzydliwe

miłość jej na to wzrok odwróciła

i z impetem krzyknęła:

― jakim cudem masz czelność mówić o mnie takie rzeczy?

i powiadać, że wnętrze twe jest najpiękniejsze na świecie?

na to śmierć odrzekła:

― och, ty głupia ma miłości, jeszcze tego nie pojęłaś?

ja ludzi i inne istoty nie okłamuję, mówiąc, że miłość przezwycięży śmierć

jeśli czeka ich odejście na drugą stronę, przychodzę do nich i wprost mówię

ze muszę ich zabrać ze sobą, a nie powiadam, że wszystko będzie w porządku

to nie ja łączę kobietę i mężczyznę, mężczyznę i mężczyznę czy kobietę i kobietę

na zaledwie krótką chwilę, by mogli smak miłości poczuć

lecz daję im wieczność, o jakiej zawsze pragnęli

miłość już więcej jej słów chcieć nie słyszała

więc wzięła kochanką pod rękę i czym prędzej od śmierci się odsunęła

obrzydzona nią samą i zamknięta na jej prawdę

a śmierć to wszystko śmiechem delikatnym skomentowała

pokazując umierającemu, że to ona jest tutaj panią wszystkiego

a gdy każda z nich w swoją stronę odchodzić zaczęła

śmierć na odchodne wyznała po cichu:

― ale odpowiedź na to wszystko jest prosta, ma piękna pani

to ty z nas pierwsza zginiesz