❝stworzenie człowieka❞

stworzenie człowieka swój początek miało

gdy bóg muzeum pełne sztuki odwiedził

i wędrując przez niezmierzone korytarze

z każdego obrazu cząstkę zabierał

cel jego z początku nieznany był

przechodnie się pytali lecz on nic nie mówił

szczególnego o swoim przyszłym dziele

jedynie powiadał niezrozumiałe rzeczy

— lecz to, proszę pana, są jedynie ognie piekielne

— a ja stoję, wsłuchując się w dusz okrzyki

— czyż to nie piękny lament i cierpienie?

żadna z dusz zrozumieć go nie potrafiła

myśleli o nim — szaleniec!

lecz nikt złego słowa o nim powiedzieć nie mógł

bo przecież on stworzył ich wszystkich

tak więc bóg, niczym wędrowiec

przemierzał coraz do dalsze korytarze

i wchodził do coraz to bardziej pustych pokoi

by w końcu ze wszystkimi swymi cząstkami

wejść do białej pustki którą zwano czyściec

i zaczął lepić,niczym rzeźbiarz życia

najprawdziwszy istniejący artysta

powoli jego masa kształty zaczęła przybierać

z początku zwyczajne później zaś nieograniczone

z obrazu o śmierci kości zaś zabrał

by z nich szkielet wieczny należycie utworzyć

a z obrazu naturę przedstawiający

zawinął kwiaty aby te kości przykryć

i nazwał to skórą bowiem delikatna była

ciało te ozdobił wszelkimi diamentami

które ośmielił ukraść z obrazów koronnych

a gdy już ciało lecz puste i samotne w sobie, miał

wrzucił do niego wszystkie uczucia z innych dzieł sztuki

które jakimś cudem mu do duszy wleciały

na koniec tego wszystkiego

podarował swemu dziełu własne istnienie

by później w jego nogach umrzeć z uśmiechem

a gdy stworzenie jego zwane człowiekiem

powstało do życia i się na niego popatrzyło

powiedziało do siebie:

— ach, to ta nic nie warta wiara

i poszło dalej nic więcej nie mówiąc

by robić to do czego został stworzony

a bóg tam wysoko śmiał się do woli

nie mogąc uwierzyć że jego słowa

w końcu stały się żywe

i tak właśnie powstał człowiek

zwany potocznie zniszczeniem

z najprawdziwszej sztuki

a jego przeznaczeniem

jest tę sztukę tworzyć