❝potwory❞

miałem sześć lat

gdy moja mama powiedziała mi

że pod dziecięcymi łóżkami czają się potwory

i zakazała mi wychodzić z pokoju po wieczornej opowieści

czy zaglądać pod swoje własne łóżko

to właśnie wtedy zacząłem się bać mojej matki

miałem siedem lat

gdy moja mama zakazała mi się spotykać z kolegami

mówiła że w ich ciałach grasują przerażające monstra

a gdy wymykałem się późnym popołudniem

aby porozmawiać z tymi którzy mnie lubili

moja mama przestawała być moją mamą

miałem osiem lat

kiedy moja mama przestała mnie zaprowadzać do szkoły

bo według niej mógłbym zostać zabity przez takich

 których imion wymawiać nie wolno

i choć nie wiedziałem co wtedy oznaczało zabity

czułem że to coś strasznego

miałem dziewięć lat

kiedy moja mama przestała chodzić do pracy

i tym samym przestała mi kupować ubrania czy jedzenie

czy nawet zabawki albo zwykłe książki

to właśnie wtedy poczułem że ktoś zabrał mi mamę

miałem dziesięć lat

kiedy moja mama zamknęła mnie w ciemnym pokoju

na kilka miesięcy swojego istnienia

bez światła zabawek czy dobrego jedzenia

i w którymś momencie tamtego lata

zacząłem marzyć wtedy tylko o jednym

aby moja mama zniknęła

miałem jedenaście lat

kiedy moja mama po raz pierwszy mnie uderzyła

pozostawiając rany których nie dało się zakryć

ani słowami ani czynami

ja naprawdę chciałem od niej uciec

miałem dwanaście lat

kiedy moja mama rzuciła mną na schody w piwnicy

aby tylko patrzeć na moje cierpienie

które dodawało jej większego uśmiechu

a gdy zatrzasnęła drzwi od piwnicy

zamykając je na kilkanaście zamków

wiedziałem że nie mam gdzie uciec

miałem trzynaście lat

kiedy ponownie ujrzałem moją mamę

którą raczej mamą nazywać nie powinienem

i która pierwszy raz od wielu momentów

sama przyniosła mi jedzenie

jedzenie którym rzuciła o podłogę

patrząc mi prosto w oczy z uśmiechem na ustach

to właśnie wtedy zapragnąłem jej śmierci

miałem czternaście lat

kiedy próbowałem się zabić

i nic nie byłoby w tym dziwnego

gdyby to nie moja własna mama

kazała mi się zawiesić na sznurze a potem kopnąć krzesło

na jakim stałem

jednak dlaczego mnie na końcu uratowała?

miałem piętnaście lat

kiedy moja mama powiedziała mi

 że sam jestem potworem

którego od samego początku chciała się pozbyć

i gdy moja psychika doszczętnie runęła

przestałem być już kimś

stałem się niczym

miałem szesnaście lat

kiedy moja mama umarła

a ja po raz pierwszy od wielu lat mogłem świat zewnętrzny

i kiedy już wyszedłem na zewnątrz

za sobą mając wspomnienia rany i piwnicę

pierwszy raz od wielu lat

uśmiechnąłem się

dopiero późnym wieczorem

kiedy miałem dziewiętnaście lat

zdałem sobie sprawę

że tak naprawdę te potwory nigdy nie istniały

pod moim małym łóżkiem

w ciałach moich kolegów

we wszystkich innych rzeczach

czy we mnie

lecz od samego początku

były w mojej matce